مکانیک شکست ، یک علم نو پا است. ابزارهای ریاضی این علم در سال 1909 توسط kolosov ایجاد شده است. در سال 1913 ، Inglis ، یکی از مسائل پایه ای ترک را حل کرد و در همان سال Hopkinson این مسئله رابیان کردکه ناحیه ی غیر خطی در نوک ترک باید مورد توجه قرار گیرد. این کار در نهایت توسط کار های انجام شده توسط گریفیث در سال 1920 ، به وسیله ی در نظر گرفتن ملاحظات انرژی با استفاده از مفهوم انرژی سطحی که به صورت انرژی موردنیاز برای ایجاد واحد سطح ترک تعریف می¬شود، انجام شد. Orwan در سال 1952 روش گریفیث راگسترش داد و آن را برای همه ی موادی که در آنها ناحیه ی پلاستیک و غیر خطی نزدیک نوک ترک به یک ناحیه ی کوچک در نوک ترک نسبت داده می شود، با در نظر گرفتن انرژی سطحی که باعث ایجاد سطح ترک میشود ، و کار انجام شده در اثر پلاستیک شدن نوک ترک، انجام داد. Irwin در سال 1957 مفهوم جدید و بسیار کاربردی ضریب شدت تنش و نرخ آزاد شدن انرژی را ابداع کرد. در مکانیک شکست خطی از یک پارامتر برای توصیف رفتار ماده استفاده می¬شود. Rice در سال 1968 با ابداع انتگرال j ، (یک انتگرال مستقل از مسیر که برای آنالیز ترک استفاده می شود) ، پایه و اساس مکانیک شکست غیر خطی را ابداع کرد.فرض اساسی در مکانیک شکست خطی کوچک بودن ناحیه ی غیر خطی نوک ترک است. با توجه به این که در موادی مثل بتن این ناحیه کوچک نیست ، نمی توان از مکانیک شکست خطی برای مدل کردن رفتار بتن ، استفاده کرد. مکانیک شکست غیر خطی ، ناحیه ی غیر خطی نوک ترک را در نظر گرفته ، و پارامتر های مورد نیاز برای بررسی واقعیتر ماده را معرفی می کند.